Aan hem wiens naam ik niet ken

Langzaam aan verglijdt de dag in het stille avonduur
waarin ik vergeten mag wat er morgen op mij wacht
Wat ik heb en wat ik weet, wat de wereld van mij wil
De tijd waarin ik veilig ben, weggescholen in de nacht.

Laat mij slapen in uw adem, laat mij dromen in uw licht
demp de stemmen van de dag, blaas de wereld uit mij weg
breng het denken tot bedaren, laat mij rusten in uw hand
dek mij met uw liefde toe en leid mij naar het stilteland.

Vul mijn geest met uw gedachten, leg de vrede in mijn hart
roep mij bij mijn ware naam, laat mij weten wie ik ben
stop de rusteloze jacht op de waarheid en het weten
maak van mij opnieuw het kind dat de wereld kan vergeten.

Heb erbarmen met degene, die mij leert wat lijden is
heb erbarmen, ook met mij, zolang er geen vergeving is
leer mij bidden voor de mens die niet weet wat liefde is
laat mij in zijn ogen kijken, laat mij weten wie hij is.

Moe ben ik en uitgeblust, aan het leven opgebrand
nu de strijd is uitgestreden zoek ik tastend naar uw hand
Leid mij naar een huis van vrede, waar de liefde mij zal warmen
laat mij zinken in de weldaad van een bodemloos erbarmen.

Terwijl ik u gevangen hield in de kerker van verstand
bleef u zwijgen, onbeducht voor de gesel in mijn hand
Nu begrijp ik hoe de rede heel mijn wezen heeft verstard
Dat uw stille liefdewerk slechts gekend wordt door het hart.



Laat mij drijven in de tijd, laat mij zweven op het licht
voer mij mee in het mysterie, leid mij voor uw aangezicht
draag mij door het sterven heen naar de poorten van het zijn
laat mij rusten op de bodem van het heiligste geheim.

Leer mij wachten op de stilte en de rust van het bestaan
spoel het gif uit mijn gedachten, laat mij zwijgen in uw naam
Doof de hoogmoed van de taal, leer mij luisteren naar uw wet
neem mijn leven in uw handen als een onverwoord gebed.